19 Mart 2013 Salı
Zihnimi ve kalbimi boşaltmam lazım. Durdurulamaz bir tren gibi ilerlemekten yada tökezleyip düşmekten korkmamam lazım. Eğer ben buysam sence de olduğum gibi olmamalı mıyım? Kalbim delicesine çarpıyorsa ve durmak istemiyorsa onu serbest bırakmak daha iyi olmaz mı? Yoksa beceriksizce kapıları kilitleyip arkama bile bakmamalı mıyım? Karma karışıksam çözecek kimse olmaz mı beni!!!
Kendi kendime yalan söylemeyi bırakmalıyım.
Ya da kendimi kandırmayı...
Ya da kendi kendime bahaneler uydurarak durdurmayı!!!
Yaşayacaksam hayatımı bazen olduğu gibi yaşamalıyım. Ne olacağını bilmeden ve sürprizlerle dolu olmalı, belkide küçük sakarlıklarla dolu... Sözcükler bu kadar zor olmamalı bana... Hepsi söylenecek kadar kolay olmalı belkide... Ne düşündüğümü söylesem karşımdaki kişinin ani tepkileriyle korkmamalıyım... İçimde patlayacağına sözcükler dışımdan patlasa ne kadar kötü olabilir ki!!! Her defasında kendimi susturmaktan daha iyi olmaz mı?! Düşünceler gerçekten kelebekler kadar hassas! O kadar kırılgan ve bir o kadar da güzel! Ahh birde bir dışarı çıkabilse ^-^
0 Comments:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
