18 Temmuz 2011 Pazartesi
Daha düne kadar bunun anlamını bilmediğimi fark ettim.
Neden ilerliyoruz.
Ne için yaşıyoruz.
Ne için savaşıyoruz.
Kendimiz için mi yoksa başka biri için mi? Sorular başka soruları açtı. İçimdeki fısıltı sorularla daha da derinleşti. Bir karanlık boşluk oluştu. Sanki sadece benim sorularımla oluşmuş bu boşlukta boğuluyordum. Kendi kendimi ne kadar da yormuşum. Ne kadar da çok soru sormuşum. Galiba insanlar gerçekleri görmeye başlayınca kayboluyor. Bu kayboluş o kadar farklı bir düşünce ve farklı bir boyut katıyor ki insana, bir an nefessiz kalıyorsun. Hiç bir şey yapmak istemiyorsun! Sadece öyle boş boş bir yerlere bakmak, kimsenin soru sormasını istememek. Susmak susmak susmak! Yada tam tersi sevdiğin insanları belkide hayatında çok değerli olan insanlara bağırmak, bağırmak ve bağırmak! İnsanların kaçışı ve kayboluşu, yoruluşu en açık şekilde buymuş sadece...
0 Comments:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
