30 Temmuz 2010 Cuma
Hmm şunu şöyle dile getirim. Bir arkadaşın kazık atınca veya yalan söyleyince bu öylesine bir insansa kabul edip geçersin. Ama yakın gördüğün bir arkadaşın olunca bu çok zor olur ya... Kabul etmen ya da onla bir daha konuşmaman, için içini yer hani "Acaba bende bir suç yaptım mı? Acaba bende bir konuda hatalımıydım." diye... Sonra aradan zaman geçtikçe bu duygularında büyür yaa... Birilerine anlatma ihtiyacı duyarsın. İçindeki o kötü sözleri atmak rahatlamak istersin. Sonrada anlatırsın bunu tanıdığın ve yarı tanıdığın insana sana yardım etmesi için...Daha sonra bunun sonucunu öğrenmeye başlarsın. Neden yaptıklarını değilde amaçları neydi diye öğrenmek istersin. Sonra hep aradığında bir sonuç çıkmaz boş vermek istersin. Eskiden bu kadar yakın olduğuna pişman olursun yaa... Bir zaman daha gelir sonra bırakman gerektiğini anlarsın ve bırakırsın ya onu kendi haline ve sende kendi yoluna devam etmeye başlarsın. Olanları unutmaya çalışırsın yaa. Kendi kendine bir karar verirsin. Ne kadar çok paylaşırsam unutucam diye.. Gerçekten de paylaştıkça unutmaya başlarsın yaa..KISACASI
Hani bir insanı tanıdıgını zannedersin hani çoook çoook iyi tanıdıgını zannedersin fakat sonra görürsün meger hiç tanımamışındır. Bütün aklında saçma hayallerin ve böyle mi düşünüyo acaba dedigin şeyler çıkar veya öğrenirsin yaa, sonra hani hem gülesin gelir hem ağlayasın gelir aptal olursun ya şuan bende öyle hissediyorum ama aynı zamanda yoluma devam etmem gerektiğini de biliyorum...
0 Comments:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
